Dirty Word Horror

Zdaję sobie sprawę, że mój raport może tym razem wzbudzić kontrowersje. No bo jak, „Skazani Na Shawshank”, „Stand By Me” - takie ArcyKlasyki Kingowskiego kina, a tutaj narzekanie ? Ale tak to z mojej perspektywy właśnie wygląda - „Cztery Pory Roku to książka, która oddzieli fanów literackiego horroru od Prawdziwych Fanów Kinga. I, wbrew pozorom, nie tylko w zawartości horroru w horrorze problem…. + Genezę powstania „Czterech Pór Roku” przybliżył w posłowiu sam autor. Wyznał tam, że po ukończeniu regularnej dużej powieści z reguły jego „zegar twórczy” jeszcze jakiś czas pracuje, pomału przechodząc w stan spoczynku. W takich to okresach King pisuje „novelle” - utwory w pół drogi między dużym opowiadaniem a małą powieścią (jak to u Kinga, aptekarsko zdefiniowane jako „teksty pomiędzy 20.000 a 40.000 słów”). Mając na początku lat 80tych cztery gotowe, zamknięte teksty, zaproponował je wydawcy jako wspólny zbiór - zatytułowany właśnie „Cztery Pory Roku”.  No i dostaliśmy, 120 % Kinga w ...

Wystarczy spojrzeć w spis treści i wszystko jest jasne. Na dzień dobry witają nas „Ptaki”, przeniesione do nieśmiertelności przez genialny film Alfreda Hitchcocka, a potem poprawia arcydzieło niepokojącej grozy „Nie Oglądaj Się Teraz”, również pamiętne z doskonałej ekranizacji (z Donaldem Sutherlandem w roli głównej).  Właśnie te dwa pytania czynią z „Makabresek” pozycję w pełni zasługującą na miejsce w kanonie literackiej grozy. „Ptaki” (10/10) to animal horror z apokaliptycznym twistem. Fabuła jest powszechnie znana i dość oczywista. Pewnego dnia, bez jakiejkolwiek określonej przyczyny, wszystkie ptaki na ziemi zaczynają atakować ludzi. Pewien angielski farmer wraz ze swą rodziną barykaduje się w domostwie i usiłuje przetrwać kolejne szturmy pierzastych morderców. Prawdopodobnie cała cywilizacja upada, również los broniącej się rodziny wydaje się przesądzony. I to w zasadzie tyle. Zaskakująco oszczędnie  (na tle innych ,mocno przegadanych, opowiadań) napisane, przerażające a...

Thomas Ligotti - jeden z najważniejszych żyjących twórców grozy, jego, póki co, ostatni zbiór opowiadań (a na kolejne się nie zanosi), na dodatek dzieło GENIALNE - do „Teatro Grottesco” trzeba wracać, trzeba pisać, trzeba przypominać, żeby Ligotti przestał być „najlepiej skrywanym sekretem współczesnego horroru” (jak o nim swego czasu napisał „Washington Post”) a został w pełni uznany, jako jego wielki mistrz. „Teatro Grottesco” to zbiór opowiadań. Dziwnym nie jest, bo Ligotti zasadniczo pisze wyłącznie opowiadania - jego proza nie ma na celu opowiadania o ludziach, o ich emocjach i przeżyciach, nie kreuje bohaterów, których przygody czytelnik ma obserwować i z którymi ma sympatyzować. Ligotti, podobnie jak np. Lovecraft (choć jakże odmiennie stylistycznie) w swej prozie chce wywołać w czytelniku poczucie dyskomfortu, niepokoju, strachu a czyni to, konfrontując go z grozą i bezsensem istnienia. Nadto - jak podkreśla sam Ligotti - w krótkiej formie łatwiej jest przerazić czytelnika, z...

Bardzo udany współczesny pastisz wiktoriańskiej opowieści o duchach, któremu dodatkowej popularności przydała znana i udana ekranizacja z Danielem Radcliffem w roli głównej. + Młody prawnik otrzymuje od swego szefa zadanie uporządkowania dokumentów i papierów rodzinnych zmarłej klientki kancelarii. W tym celu przybywa on do nadmorskiej miejscowości, w której mieszkała kobieta. Zaraz po pogrzebie, na którym jedyną, oprócz niego, żałobniczki była blada kobieta w czerni, udaje się do położonego na słonych bagniskach mrocznego, odcinanego od pobliskiej wioski przypływani domostwa i przystępuje do powierzonej mu pracy.  Zwiedzając okolicę domu odnajduje mały, niszczejący cmentarzyk. Przy jednym z grobów ponownie spotyka tajemniczą kobietę, znika ona jednak, zanim młodzieniec zdąży podjąć próbę kontaktu i rozmowy.  Za dnia w pustym, ponurym domu można jeszcze wytrzymać, wieczorem jednak całą okolicę spowija gęsta mgła, a przypływ odcina posiadłość od stałego gruntu. Mężczyzna w...

THOMAS LIGOTTI JAKO TWÓRCA LITERACKIEGO HORRORU Początkowo ten tekst miał nosić tytuł „Ligotti dla początkujących”, ale po drodze pomyślałem, „jakich znowu początkujących”? W czym „początkujących” ? Zadaniem tekstu jest przybliżenie twórczości Ligottiego tym fanom literackiego horroru, którzy, czasami onieśmieleni szczególną aurą otaczającą tego autora, obawiają sięgnąć po jego książki. Stąd zmiana tytułu i położenie akcentu na najważniejszą myśl - jednoznaczną kwalifikację „gatunkową” twórczości Ligottiego. Na początek podstawowe fakty. Thomas Ligotti - to urodzony w 1953 w Detroit amerykański pisarz. Tworzy niewiele, prawie wyłącznie opowiadania (aczkolwiek zdarzyła mu się jedna mini-powieść). Te opowiadania zostały wydane w, zgrubnie licząc, pięciu tomach - „Songs Of Dead Dreamer”, „Grimscribe”, „Noctuary”, „My Work Is Not Yet Done” i ostatni - „Teatro Grottesco” (jest jeszcze parę rozrzuconych tekstów, esej filozoficzny „Spisek Przeciwko Ludzkiej Rasie” i esej z historii literatur...

Zaczyna się jak mieszanka „Egzorcysty” z seventiesowymi filmami katastroficznymi spod znaku różnych „Portów Lotniczych”, by potem skręcić w kierunku znanym z produkcji takich jak „Legion” czy „Gabriel”. Niestety skręt ten nie przypadł mi do gustu (łagodnie pisząc)…   Początek to standard fare wszelkich klonów egzorcystowych. Córka pilota LOTu, zostaje opętana przez złą moc. Fale zimna, przestawiane meble w pokoju, wypowiadane „chropowatym głosem”,  klątwy grożące wszystkim, że „będą cierpieć”, chodzenie po ścianach etc. Natychmiast pojawia się Wspaniały Starszy Ksiądz (trochę jak ks. Karras, ale bez krztyny wątpliwości targających znanym z Egzorcysty pierwowzorem) z Sąsiedztwa. Po wstępnej konfrontacji z dzieckiem zaprasza on z Krakowa Jeszcze Wspanialszego I Jeszcze Starszego Księdza (ks. Merrin na miarę polskich możliwości) i obaj duchowni biorą się do rytuału egzorcyzmu.  Egzorcyzm kończy się katastrofą, młodszy ksiądz ginie, zmiażdżony ciskanymi przez demoniczną sił...

Pierwsza część (to błąd, że książka nigdzie tego nie podaje!) sagi political science fiction, łączącej zimnowojenny klimat powieści, powiedzmy, Toma Clancy z rozwiązaniami rodem z serialu Black Mirror. Niestety, próba to nieudana. + W roku 2038 Rosja najeżdża na Polskę. Na skutek działań wojennych kraj zostaje podzielony na dwie połowy, wschodnia znajduje się pod rosyjską okupacją (polska partyzantka pod przewodnictwem mitycznego Generała naturalnie mężnie walczy z najeźdźcą), a w zachodniej politycy różnych partii spierają się o kierunek dalszego postępowania (jest oczywiście stronnictwo knujące z ruskimi…).  Wywiady obu stron prowadzą intensywne działania szpiegowskie. Pomocna w tym jest technologia umożliwiająca przenoszenie ludzkiej świadomości pomiędzy ciałami. W taki sposób można stworzyć agenta idealnego.  Ale to mało, w tle (na razie bardzo odległym, ale spoko, zanosi się na wiele tomów tej opowieści) pojawiają się również…przybysze z kosmosu, obca cywilizacja przygląd...

Weź pełną miskę „Egzorcysty”, przypraw mocno „Horrorem Amityville” a tak sporządzony przepyszny gulasz podaj na talerzu z „Domu Z Liści” - oto literacki przepis na „Głowę Pełną Duchów” Paula Tremblaya, nowoczesny, super efektowny retelling archetypicznej opowieści o opętaniu. Z tym, że na koniec autor całość „wkusno wypieprza za okno”* i wkręca oniemiałego czytelnika w glebę, przywołując, do granic cytatu, inną mistrzynię literackiej grozy, Shirley Jackson i jej „Wszyscy Mieszkaliśmy W Zamku”. + Rodzinie Barrettów nie powodzi się zbyt dobrze. Pan Barrett stracił pracę i od dłuższego czasu nie potrafi znaleźć kolejnej. Środki finansowe rozpaczliwie się kurczą. Na domiar złego starsza z dwu córek, 14-letnia Marjorie, pogrąża się w niepokojących, dziwacznych szatach emocjonalnych. Początkowo straszy młodszą siostrę i rodziców upiornymi historyjkami, traci chwilami kontakt z otoczeniem. Stopniowo jej stan pogarsza się a kolejne ataki są coraz bardziej przerażające. Mamy cały, archetypi...

„Dom na Wzgórzu, choć nienormalny, opierał się samotnie o swoje pagórki i tulił ciemność w swym wnętrzu. Stał tak już osiemdziesiąt lat i zapewne stać tak będzie przez następne osiem dziesięcioleci. W środku ściany wznosiły się pionowo do góry, cegły przylegały równo jedna do drugiej, podłogi były w całkiem niezłym stanie, a drzwi - dobrze zamknięte. Pomiędzy drewnem a kamieniami Domu na Wzgórzu zalegała głucha cisza, a to, co po nim chodziło, chodziło samotnie”. + Eleanor Vance po śmierci matki, którą się samotnie opiekowała,  żyje w użyczonym jej pokoju w domu siostry. Pewnego dnia otrzymuje  zaproszenie od niejakiego doktora Montague, by dołączyć do grupy badawczej, zajmującej się zjawiskami paranormalnymi mającymi miejsce w pewnym od lat opuszczonym domostwie - Domu na Wzgórzu. Siostra, wraz niechętnym wobec Eleanor mężem odmawiają jej pożyczenia samochodu na wyprawę, ta jednak uważa, że zaproszenie będzie w stanie odmienić jej puste, szare życie, i jest do teg...

W latach 90tych XX wieku Thomas Ligotti pracował w korporacji. Absurdy jej funkcjonowania, nonsensowne „reorganizacje” i dziki wyścig szczurów wzbudziły w nim wściekłość, której dał upust wydając zbiór „My Work Is not Yet Dane”, złożony z tytułowej minipowieści i dwu uzupełniających opowiadań.  + Frank Dominio, korporacyjny manager średniego szczebla, podpada swemu przełożonemu, nie chcąc „oddać” mu swego własnego pomysłu racjonalizatorskiego. Stopniowo atmosfera wokół niego pogarsza się, poprzez stopniowe reorganizacje traci pozycję i znaczenie. Do nagonki i zaszczuwania dołączają się  inni, chcący się wkupić w łaski szefa, współpracownicy. Ostatecznie sytuacja zmusza go do opuszczenia firmy.  Frank poprzysięga zemstę swym wszystkim prześladowcom. Początkowo postanawia, niczym Franz Maurer w Psach „zabić ich wszystkich”. Kupuje pistolety, nóż myśliwski i szykuje się do dokonania biurowej masakry. Licząc się, że sam zginie podczas strzelaniny, postanawia przed zamachem sp...