Dirty Word Horror

"Ty mnie nie maluj na kolanach, ty mnie maluj dobrze !" powiedzial kiedyś Bóg do Kuby. Widziałem wiele kiepskich filmów (z niesławnym "Planem 9 Z Kosmosu" łącznie), ale "Bells Of Innocence" bije wszelkie rekordy i jest chyba faktycznie NAJGORSZYM filmem, jaki miałem nieszczęście oglądać. Nie potrafię znaleźć w nim ani jednej rzeczy która byłaby znośna. Scenariusz - bez sensu tak na poziomie ogólnego pomysłu, jak i samej fabuły (całkowicie nonsensownej). Aktorstwo....dęby w puszczy białowieskiej wypadłyby lepiej.  Muzyka - koszmarny, plastikowy muzak tłukący się w tle przez cały film. A dialogi....nie, no nie do wytrzymienia. Jak ktos chce fajny film akcji z Norrisem - niech obejrzy cokolwiek z lat 80tych. Jak ktoś chce fajny horror - tez znajdzie ich sporo. Jak ktoś chce dobry, mądry film chrześcijański - niech sobie "Dekalog" Kieślowskiego obejrzy chociażby. "Bells Of innocence" są IMO nieoglądalne, a dobre chęci twórców...cóż, pie...

Luigi Montefiori - tak brzmi nazwisko. Montefiori, znany bardziej pod swym artystycznym pseudonimem "George Eastman", to włoski aktor  (ur. 1942 w Genui) o znakomitej prezencji, przystojny, wielki (ponad dwa metry wzrostu), który na początku kariery grywał sporo w spaghetti westernach, ale nie w jakichś ważniejszych. W połowie lat siedemdziesiątych nawiązał współpracę z innym twórcą, Aristide Massacesim (znanym jako Joe D'Amato), operatorem a póxniej również reżyserem. W drugiej połowie lat 70tych D'Amato zasłynął bardzo popularną serią erotycznych filmów o Emanuelle (w jednej z emanuelek zagrał Eastman). W 1980 roku obaj panowie postanowili rzucić wyzwanie amerykańskim slasherom, zdobywającemu wtedy wielką popularność podgatunkowi - mieszance brutalnego horroru i thrillera (Halloween, Piątek 13tego itp). Eastman napisał, a D'Amato nakręcił, rok po roku dwa slashery - najpierw "Antropophagus" (1980) a rok później "Rosso Sangue". Eastman w ob...

W obecnych czasach, w dobie wspaniałych seriali telewizyjnych, wspaniale napisanych, zagranych, zrealizowanych trudno sobie wręcz uświadomić, że jeszcze niedawno telewizja to był synonim zwykłego, taniego szajsu. Choć nie, to nieuczciwe, świetne seriale powstawały też wcześniej - szajskie są, co do zasady, filmy telewizyjne - takie coś, co z definicji jest tanie, proste i mydlane - ot, zeby czas między reklamami czymś wypełnić. Przykład takiego filmu to zrealizowany w 1998 roku - "Hitman - Cena Zemsty". Główny magnes (i powód, dla którego poświęciłem półtorej godziny) to oczywiście Czakuś - jedna z mych licznych "sinful pleasures", wspomnienie lat 80-tych, kaset video, i reaganowskich herosów kina akcji, wśród których prym wiódł oczywiście Czakuś. "Cena Zemsty" nie jest, niestety, filmem, w któym Chuck Norris gra główną rolę. To opowieść o młodym chłopcu, którego cała rodzina zostaje zamordowana przez mafię, i który tejże mafii zaprzysięga zemstę. Czaku...

Druga seria "07 Zgłoś Się" kręcona była w 1978 roku. Klimat ogółnie jest mocno depresyjny - dominuje bura sceneria zimowa (24 godziny śledztwa, brudna sprawa), na dalszy plan schodzi operacyjna sprawność MO oraz "action driven" scenariusz. Teraz twórcy koncentrują się raczej na otoczeniu społecznym, oraz mozolnym i fabularnie mało efektownym śledztwie. Szkoda, z rzrywkowego punktu widzenia 2 seria jest chyba najsłabsza - mało akcji i mocno średnie scenariusze. Ich koncentracja na sferze obyczajowej zamiast na kryminalnej upodabnia tę serię do NRD-owksiego "Telefonu 110". Wyjątkowo wręcz "siada" obsada. Kolejne odcinki zaludniają rzesze aktorskich no-name'ów, i przyznać trzeba, że zasłużenie. Momentami w 07 zdarzają się tak tragicznie zagrane role (na szczęście głównie epizody), że się człowiek aż krępuje, jak to ogląda. Dobrze, że wszystko to werwą i łobuzerskim urokiem osobistym przesłania sam Cieslak. "Brudna Sprawa" to praktycz...

Bardzo poważny, bardzo smutny i bardzo dobry thriller. W dziwnych okolicznościach zamordowana zostaje w Afryce żona brytyjskiego dyplomaty. Na początku wszystko wskazuje na to, że miała ona kochanka (być może nawet niejednego) a przyczyny zabójstwa są natury osobistej. Wkrótce jednak mąż natrafia na ślad spisku. Żona wraz z zaprzyjaźnionym z nią lekarzem badali sprawę testowania w na afrykańskich pacjentach eksperymentalnego leku. Wysłany przez nią do brytyjskiego MSZ alarmujący raport zaginął bez śladu, a coraz bardziej angażującego się w wyjaśnienie tajemnicy męza spotykają coraz bardziej dziwne i niebezpieczne wydarzenia. W końcu zaczyna otrzymywac regularne groźby. Jednak zrozpaczony po utracie ukochanej żony nie widzi dla siebie sensu życia, oprócz doprowadzenia śledztwa do końca. Nie ma tutaj żadnych ukłonów w kierunku komercyjnego kina akcji, Fiennes nie okłada się pięściami z nasyłanymi na niego siepaczami, nie ostrzeliwuje się również zza wydmy w tak typowej dla kina akcj...

Przyzwoity film nawet nie milicyjny, a bezpieczniacki. Tak, tak, jego bohaterami są dzielni SBcy (którym teraz obcinamy emerytury :-) z kontrwywiadu, walczący z zachodnią szajką szpiegowską. Z Polski przemycane są na Zachód brylanty, po pewnym czasie szajka postanowiła rozszerzyć swój repertuar o szpiegowskie mikrofilmy. Kiedy w niewyjaśnionym wypadku ginie szefowa szajki (tytułowa Zuzanna), przemyt ustaje do ustalenia nowego kontaktu. W tym momencie zainteresowała się sprawą SB. W miejsce kuriera z Zachodu pojawia się nasz agent kontrwywiadu (świetny jak zawsze Filipski). Szybko i sprawnie rozpracowywuje bandę i byłoby wszystko aż za łatwe, gdyby nie dziewczyna, która tuż przed triumfalnym zakończeniem zadania daje dziarskiemu agentowiz zaskoczenia w bańkę. Agent zostaje uwięziony, ale przed jego zamordowaniem dziewczynę ruszają wyrzuty sumienia - uwialnia więc Filipskiego. Banda zajmuje piętro budynku, cięzko pobity i mdlejący co chwila Filipski blokuje parter. Wywiązuje się długo...

Bardzo solidny kryminał milicyjny, oddające dobrze realia środkowego PRL, a także zmieniające się trendy w ówczesnym polskim kinie sensacyjnym. Pierwszą fazą tego kina były dramaty socrealistyczne, gdzie sensacyjny wątek był elementem propagandowej większości (Niedaleko Warszawy, Kariera), później, gdy lody puściły i dopuszczone było już kręcenie filmów rozrywkowych, twórcy zaczęli bawić się konwencją (Dwaj Panowie N. Zbrodniarz I Panna). Koniec lat 60tych to, wzorowany na kinie wojennym, okres heroiczny lub nawet martyrologiczny, gdzie milicjanci poświęcają się służbie aż do własnego końca (Tylko Umarły Odpowie, Zbrodniarz,, Który Ukradł Zbrodnię). Wraz z Gierkiem kino kryminalne zmienia się po raz kolejny, czego dobrym wyrazem jest właśnie Złote Koło. Nacisk w filmach zostaje położony na profesjonalizm milicji, na jej zbiorowe zorganizowanie, procedury, a poświęcenie służbie oznacza głównie brak życia osobistego (zręcznie pokazany w Złotym Kole motyw relacji z synem i żony, która ...

To znakomity film, ale czegoś mu do prawdziwej wielkości brakuje. Chyba najbardziej kłopotliwa jest jednorazowość - cała idea "Gry" to twist(y) na zakończenie filmu - jak już człowiek wie, o co kaman, ogląda się ze znacznie mniejszym zainteresowaniem. Zgrubne streszczenie - bardzo zamożny turbokapitalista, Nicholas Van Orton (Douglas) na swe 48 urodziny dostaje od swego młodszego brata Conrada (Penn) zaproszenie do tajemniczej Gry. Zanim Nicholas zorientuje się, o co tak naprawdę chodzi, Gra się rozpoczyna - krok po kroku tajemnicze wydarzenia, coraz bardziej dziwaczne i coraz niebezpieczniejsze, prowadzą Van Ortona nad absolutną krawędź... Naturalnie - realizacja jest perfekcyjna, aktorzy też grają nienagannie, zabawa jest przednia - po prostu brak jakiegoś pierwiastka zmieniającego "bardzo dobre" w "wielkie". Efektu nie poprawia też dość nachalne przesłanie - "przestańcie być sfokusowanymi hiperkapitalistami, znajdźcie czas dla bliskich".

Tragiczna hiszpańska podróbka włoskiej "Trinity", absulutnie nieoglądalna. Europejski western w wydaniu hiszpańskim nazywany bywa "paella westernem". W przeciwieństwie jednak do włoskiej odmiany, która pozostawiła po sobie wiele z najwybitniejszych dzieł gatunku (że samego Sergio Leone wspomnę), o tyle hiszpanie nie drobili się żadnego nawet przyzwoitego filmu. Niemniej wyjątkowo wręcz rzadko natrafia się na taką fatalną wtopę, jaką jest "Sacramento". Scenaiusz jest bardzo pretekstowy - trójka przyjaciół (tak - "Sacramento" to kolejny "buddie movie", western o grupie przyjaciół - no to jasne, skoro to klon "Trinity"), rabuje złoto z pociągu, prosto sprzed nosa bandy oprychów, którzy sami chcieli zrabować to złoto z polecenia nieuczciwego bankiera. Następnie złoto przechodzi z rąk do rąk pomiędzy bohaterami, a ścigającymi ich oprychami. Film kończy idiotyczna, trwająca chyba z kwadrans bijatyka. W tym filmie nie działa nic...

Słabość nad słabościami. Ukryte przez hitlerowców na dolnym Śląsku skarby to temat modny do dziś (że wspomnę "złoty pociąg"). Modne to było i w 1970 roku, kiedy to nakręcony został film "Ostatni Świadek". "Świadek" fabularnie przypomina trochę "Samochodzika I Templariuszy" - nie tylko z uwagi na grającego główną rolę w obu filmach Stanisława Mikulskiego, ale i na główny szkielet fabularny, przybywający z Zachodu poszukiwacze skarbów - starszy profesor i jego młoda, atrakcyjna córka, chcęcy bezprawnie wywieźć polskie dobra kultury i dzielnie im się przeciwstawiający Kloss. Pierwsze dwadzieścia minut filmu to za długa ekspozycja, w której SS-mani likwidują obóz koncentracyjny (naturalnie mordując wszystkich więźniów) i ukrywają skarby. Jeden z więźniów (ostatni świadek - Mikulski), ratuje się z masakry. Kiedy w ćwierć wieku później w samie spożywczym (wyposażonym, jakby to dzis, a nie w PRLu było) przypadkiem wpada na jednego z obozowych SS-man...

Dobry, ale nie tak wybitny, jak się o nim na portalach filmowych pisze, dramat wojenny. Chyba chodzi tu o Kubricka - na zasadzie - "wybitny reżyser = wybitne dzieło". Film dzieli się na dwie części - obozową, ukazującą ciężkie szkolenie przyszłych marines, całkowicie zdominowaną przez oskarową rolę Lee Ermeya jako demonicznego sierżanta, i Vincenta D'Onofrio jako prześladowaną ofermę oddziałową. Myślę, ze Paskiowski kręcąc początkowe sceny Krolla mógł mieć "Full Metal Jacket" na myśli. Druga część to już wojna w Wietnamie, najpierw na tyłach, później w liniowym oddziale, z efektownym zakończeniem opowieści - pojedynkiem z wietnamskim snajperem. W obsadzie tym razem błyszczy młodziutki Adam Baldwin jako "Zwierzak". W tej jednak części filmu najboleśniej dają się we znaki niedostatki scenograficzne. Co to za Wietnam ? chce się zawołać. To raczej jakieś przedmieścia Londynu, jakaś opuszczona fabryka z lat 50-tych, z paroma dowiezionymi na wózkach palma...

Uważany za jeden z najlepszych kryminałó ery PRL mnie nie do końca przypada do gustu. Przede wszystkim reportażowa forma narracji, opowiadanie całości akcji po jej zakończeniu, zabija dramatyzm i napięcie. Cóż mi po bójce Siwego ze Zbrodniarzem, skoro i tak wiem, że się temu Siwemu nic nie stanie ? Po drugie zaś, tytułowa "zbrodnia" - to raptem wyrwanie z ręki Pietruskiego teczki z kilkuset tysiącami ówczesnych złotych - w mej oenie to trochę za mało na film. Owszem, jest zabójstwo Ewy Salm - które skupia na sobie uwagę widzów, ale tak naprawdę istotą sprawy jest właśnie ten w sumie niepozorny rabunek uliczny. Spróbuję poukładać : Pewien gość mieszka z piękną żoną w willi ojczyma. On jest raczej beznadziejnym typkiem, ojczym przeciwnie, wzięty, zamożny lekarz, do tego przystojny mężczyzna, dochodzi zatem do romansu młodej żony (zjawiskowa Maja Wodecka) z doktorem i, po przyłapaniu przez młodego męża in flagranti, próby zabójstwa ojczyma. Młody dostaje za usiłowanie 5 lat...

Ależ kawał filmu ! Przywykło się uważać za najlepszy western wszechczasów bądź to "Dobry, Zły, Brzydki", bądź też "Dawno temu Na Dzikim Zachodzie" - kolejne arcydzieła Leone. Tutaj trzy uwagi : - Przede wszystkim - wrzucanie do jednego wora wspaniałych, klasycznych amerykańskich westernów z lat 50tych i porównywanie ich z późniejszymi, cyniczymi i okrutnymi produkcjami Włochów uważam za nieporozumieni. (a najlepszy western wszechczasów to "W Samo Południe"). - Sprowadzanie całego nurtu spaghetti westernu do filmów Leone to typowy błąd dzisiejszych fanów kina. A gdzie "Django" (ten prawdziwy, nie Tarantinowski)? Gdzie "Wielka Cisza", "Navajo Joe", "Smierć Jechała Konno" czy "Wielki Pojedynek" ? To filmy równie dobre (jeśli nie lepsze) od filmów Leone. - Last but not least - w końcu o tym filmie mowa, niedocenienie drugiej części dolarowej trylogii to duży błąd. Dwóch łowców nagród, dzika banda, za któr...

"Tylko Umarły Odpowie" uchodzi (słusznie) za jeden z najlepszych, jeżeli nie najlepszy, kinowy film milicyjny. Piszę "kinowy", bo jasne jest, że wszelki rekordy popularności, i słusznie, pobije dekadę później serial TV "07 Zgłoś Się". Gęsta, wielowątkowa intryga rozpoczyna się kryminalnym śledztwem w sprawie zamordowania kasjera w przedsiębiorstwie PROTON, by, w pewnym momencie, ostro skręcić w kierunku szpiegowskim. Okazuje się bowiem, że zarówno zamorowany kasjer, jak i cała masa kręcących się przy sprawie osób to Agenci Obcych Wywiadów. No, to gwarantowało mnóstwo ostrej akcji, w PRL siatka szpiegowska była odpowiednikiem współczesnej zorganizowanej przestępczości - mnóstwo "złych", bezwzględne metody, trupy - jest mocno. Jak dodac do tego melodramatyczny wątek romansowy prowadzącego śledztwo kapitana Wójcika (rewelacyjny Filipski - być może rola życia) z piekną Ewą Wiśniewską - wychodzi przepis na ponadczasowy hit. Film jest na tyle wciąga...

Oh my... Najpierw uwaga natury ogólnej - był taki czas, że nie było internetu i netowego porno. Był taki czas, że nie było DVD a nawet VHS. W tym czasie jedyną szansą dla spragnionych oglądania gołych kobiet w ruchu (oprócz, oczywiście, wizyty w burdelu) były tzw. kina X (porno kina). Był to nieco inny czas, niż teraz - chodziło naturalnie z grubsza o  to samo (gołe baby), ale ówcześni reżyserzy miewali mimo wszystkiego swoje ambicje artystyczne. To chyba epoka VHS to zakończyła - był kiedyś taki porno film Teresy Orlowski "Spotkanie W Paryżu" - na tle ordynarnej fototapety przyklejonej na ścianę pokoju Teresa "spotyka" faceta. "O cześć, co robisz w Paryżu", ""Cześć, tak sobie zwiedzam", "To świetnie, chodź się popieprzyć". I potem jakiś kwadrans z ginekologiczną dokładnością filmowego zbliżenia. W latach 70tych, latach Kin X przemysł erotyczny wyglądał nieco inaczej. Golizna i porno wklejki ze współżyciem były częścią jakichś hi...

Chyba od powodzenia "Butch Cassidy & Sundance Kid" zaczęła się era tzw. "buddy westerns". W filmach tych mamy do czynienia z parą kontrastujących bohaterów (spokojny/zawadiaka, gaduła/milczek itp), przeżywających, z reguły w lekkiej, komediowej konwencji, rózne przygody na Dzikim Zachodzie. Mistrzowie twórczej imitacji Włosi dorobili się własnego hitowego "buddy westernu" - "Trinity", ze znakomitą parą Terence Hill/Bud Spencer. No a jak sukces odniósł "Trinita", to posypały się i kolejne, coraz bardziej wtórne wariacje. Jedną z takich wariacji jest "Jesse & Lester - Due Fratelli I Un posto Chiamato Trinita" z 1972 (tutaj autorzy filmu przywołali "Trinitę" jako nazwę miasteczka, w którym toczy się akcja). W rolach głównych Donald O'Brien jako spokojny, bogobojny mormon Lester i świetny Richard Harrison (nota bene sam pochodzący z mormońskiego Salt Lake City!) jako awanturnik i hulaka Jesse. Jesse i Lest...

Stones In The Park

Pogrzeb Wujka Janka :-( "Sartana W Dolinie Śmierci" sporo lepszy, niż o nim piszą

"E Tanta Paura" W ramach "zaliczania" mało znanych gialli przyszła pora na "E Tanta Paura" (Plot Of Fear) z 1976 roku. Najpierw doskonała obsada - Michele Placido (znany później z serialu "Ośmiornica"), Corinne "O" Clery, Eli Wallach i, trochę a propos niczego,Tom Skerritt na, w sumie krótko, przed "Alienem". Co do fabuły - no, intrygująca, bowiem miesza ona klasyczną dla giallo serię brutalnych i dość "bizarre" morderstw (inkrustowane są one ilustracjami z okrutnej bajki braci Grimm), krytykę hedonistycznych ultrabogatych warstw społecznych Europy (podobne wątki pojawiają się w wielu exploitation horrorach i thrillerach europejskich tamtej ery), policyjne śledztwo z wątkiem romansowym oraz, mocno społeczno-polityczne rozwiązanie. Do mordów bowiem nie prowadzi, jak z reguły w giallo bywa, szaleństwo człowieka, a wyrafinowany spisek. Same morderstwa kręcone są bez szczególnej staranności ani nacisku ,czy to na sus...

"Na Południe Od Rio Grande " Kolejna, udana pozycja westernowego cyklu Wernica. Udana głównie ze względu na nowego bohatera drugoplanowego. Ale po kolei : Doktor Jan i Karol Gordon wreszcie (po trwających od kilku powieści nieudanych próbach) docierają do zaprzyjaźnionego meksykańskiego hacjendera Gonzalesa. Po drodze przyłącza się do nich tajemniczy Barry Bede - postać wycięta przez Wernica żywcem ze spaghetti westernu. Lekce sobie waży życie ludzkie, strzela szybciej niż myśli, zawsze trafia i zabija na śmierć. W pierwszej, żywszej, części książki bohaterowie ratują hacjendera przed napadem bandy rabusiów niejakiego Robledo. W drugiej wszyscy wyruszają w góry Sierra Madre szukać skarbów przedchrześcijańskich Indian. Ta część jest dość nudna, nic nadzwyczajnego się przez długie strony nie dzieje, dopiero finał nabiera barw. Gdyby nie postać Barrego Bede, książka byłaby w rankingu Werniców sporo niżej, ale ten cyniczny miks Clinta Eastwooda i, powiedzmy, Sartany...

"Four Rode Out" ameriko paella western. Poza rolą Leslie Nielsena bardzo nużaca historia, Kameralna opowieść o pościgu za zbiegłym przestępcą, w którym biorą udział szeryf, szemrany agent Pinkertona (dobry Leslie Nielsen) i chcąca go uratować od śmierci narzeczona bandyty. Podczas schwytania uciekinier zostaje ranny. We wracającej ekipie narasta napięcie - ranny rozpoznaje w agencie Pinkertona swego wspólnika, szeryf ma za złe dziewczynie, że "oddała się" Nielsenowi w chęci uratowania życia zbiega, ta z kolei oskarża agenta o gwałt. Gdy podczas bójki szeryfa z agentem grupa traci większość swych zapasów wody, wiadomo, że powrót będzie bardzo ciężki. NUDA. niestety - opisany i spojlerowo streszczony powyżej film jest bardzo nudny. Rozumiem, miał wyjść kameralny westernowy moralitet - ale wymagałoby to najlepszych aktorów (a z tym jest w filmie bardzo krucho) i naprawdę dobrego scenariusza. Najpierw było tak sobie, potem mocno przeciętnie, ale pod koniec momentami...

"Człowiek O Lodowatych Oczach" - giallo, niegiallo z 1971 roku. Jak na giallo mało grozy, brak krwawych morderstw i pokręconych zagadek, jak na dramat sensacyjny trochę za mało akcji. To chyba taka włoska próba nakręcenia "amerykańskiego" filmu. Początkujący reporter Eddie Mills zdobywa sensacyjne zdjęcia zamordowanego senatora. Na ich podstawie, jak też i zeznań pieknej striptizerki (Barbara Bouchet), do której w ramach dziennikarsiegi sledztwa dociera Eddie, skazany zostaje na śmierć pewien Meksykanin. W dniu wykonania egzekucji jednak reporter dostaje informację, która każe szukac sprawcy gdzie indziej. Czy zdąży przekazać informacje przed wykonaniem wyroku ? Na dodatek Eddie ściga się też z przeznaczeniem - astrolog przepowiedział mu śmierć w tym samym dniu o północy. Na początku film zdecydowanie przegadany, im bliżej końca, tym napięcie udanie rośnie, aczkolwiek nie do jakichś ekstremalnych wymiarów. Najlepszy w filmie (oprócz zjawiskowej jak zwykle Bouchet...

"Oko Za Oko" z Chuckiem Norrisem. Dość przeciętny fabularnie, ale nieźle zagrany, z Christopherem Lee, no i świetne sceny walk. Chuck i jego kumpel są policjantami z narkotykowego. Podczas akcji wpadają w pułapkę, przyjaciel ginie. Później zamordowana zostaje żona przyjaciela, dziennikarka, która wpadą na trop przemytników narkotyków. Chuck razem z ojciem zabitej, swym byłym nauczycielem kung fu (rewelacyjny Mako, pamiętny zwłaszcza jako "czarownik" Akiro z filmów o Conanie) ruszają do akcji, by, "oko za oko" zemścić się na bandziorach. Jak już pisałem, fabuła przeciętna, dość zgrane klisze, które jednak były wielce modne w kinie sensacyjnym lat osiemdziesiątych. Czakuś jak zwykle świetny, doskonali Christopher Lee i wspomniany Mako. Dobra zabawa, choć tylko 6/10 Film jest na jutubie. Nowe Destruction - "Under Attack". Nie to że złe, nijakie. Ostatnie płyty Death Angel znacznie ciekawsze. Brzemię Śmierci z serii Alfred Hitchcock Przedstaw...

RAMMSTEIN - Liebe Ist Fur Alle Da Ostatnia, póki co, płyta Rammsteina. U mnie kończyła paroletni okres fascynacji Niemcami, zaraz po jej wydaniu byłem na koncercie w Spodku i jakoś tak zaraz potem niemiecki kanciasty tanz metal rzadziej gościł u mnie w odtwarzaczu (choć np zachwyciłem się Robem Zombie, nieco pokrewnym stylistycznie). Niby wszystko z "Liebe" w porządku, mocarne riffy, wspaniały zaśpiew Tilla, znowu kontrowersyjne, "podkręcone teksty, ale jakoś miałem naonczas wrażenie, że Rammstein sam trochę zmieniał się we własną karykaturę. A to myśliwskie zawołania z "Weidmanns Heil", a to historia Fritzla ("Wiener Blut"), wulgarne do bólu (i wulcowskie muzycznie) "Pussy"...no nie, nadal to świetny Rammstein, ale, jak pisałem, emocje z okolic pomiędzy "Mutter" a "Reise, Reise" nieco opadły. No i po paru latach wróciłem, by przez pierwszą część płyty dziwić się samemu sobie - no, czego ja od tego chciałem ? Toż to ...

"Cień Zorro" Absolutne zaskoczenie z 1962 roku. Zaskoczenie, bo film mi się zaskakująco podobał. Siadałem do niego absolutnie bez przekonania - upiorna ramota (1962), jeszcze nie spaghetti western, a już nie peplum (a może trochę tego i tego), oceny na imdb niziutkie - jednym słowem zaliczyć i zapomnieć. A tutaj naprawdę się dobrze bawiłem ! No, nie żeby film był jakąś zapomnianą perłą z lamusa - ma i słabości mnóstwo, i zramociały jest jednak okrutnie - ale, co najważniejsze w filmach przygodowych - akcja jest żwawa i wciągająca i nie ma nawet chwili na znudzenie. To w ogóle jest chyba jakaś kolejna część cyklu "Zorro" (naturalnie bez związku z legendarnym serialem) - fabuła rozpoczyna się od przysięgi zemsty na Zorro, złożonej przez dwu braci, rozsądniejszego Dana i sadystycznego Billego. Zorro (chyba w poprzedniej części) zabił w pojedynku szpadowym ich brata (braci ? jakoś mi trochę ten wątek umknął). Jako że sam Zorro postanowił skończyć ze swą działalno...

Zakończenie pierwszej części "Wieży Zielonego Anioła" Tada Williamsa. Wciąż mało akcji, wciąż irytujące osobowości bohaterów, ale wciąż świadomość, że jest w tym materiale sporo poweru - jakieś rozdwojenie jaźni ? Ciężko się brnie przez sagę Williamsa....ciężko, bo akcji niewiele, ględzenia i gimbazowych rozmyślań mnóstwo, a stron bezlik. Siły Josui, ze wsparciem trolli (i oczywiści Simonem Gamoniem) pokonują korpus ekspedycyjny Fengbalda, Miriamele ucieka ze statku Aspitisa, w Kwanitupulu łączy się z Isgrimnurem i Tiamakiem, by następnie długim marszem dotrzeć do Josui, A Maegwin jej Hernistyrczyków przez Skalim ratuje wyprawa wojenna Sithów. Jak się okazuje, w paru linijkach całkiem kompleksowo streściłem ponad 700 stron sagi. To, generalnie, spora wada całego cyklu - mało akcji, mnóstwo literackiej waty. Co do samej akcji, to pomysły słabe sąsiadują ze znakomitymi (chyba najlepszy jest wątek burmistrza Gadrinsett - Helfgrima - ręce same składają się do oklasków), w...