Dirty Word Horror

Zacznę osobiście - lektura E.T.A. Hoffmanna jest jak powrót do dzieciństwa, kiedy to rozczytywałem się w różnego rodzaju XIX wiecznych ramotach w poszukiwaniu choć odrobiny dreszczyku grozy. No a Hoffmann, jeden z pierwszych “gatunkowych” twórców literackiej niesamowitości, był jednym z ulubionych autorów. I oto po latach znowu odczuwam tę przyjemność, cofam się o 200 lat i poznaję świat początków XIX wieku,  ówczesne  obyczaje, motywacje i zachowania. Hoffman pisał mniej więcej równolegle z Mary Shelley, wśród współczesnych miał nawet bardziej jednoznaczną gatunkową renomę, w końcu termin “opowieści hoffmanowskie” w XIX wieku bywał wręcz synonimem opowieści niesamowitych, ale z perspektywy czasu chyba nieco popadł w zapomnienie. Pewnie z uwagi na fakt, że pamięć Shelley wciąż ożywia nieśmiertelny “Frankenstein” a główna powieść grozy Hoffmanna, “Diable Eliksiry” to dziś raczej gotycka ramota, czytana dzisiaj głównie przez aficionados staroci, a nie żywe i rezonujące ze wspó...

Grady Hendrix ponownie bierze na warsztat klasyczny motyw horroru – tym razem nawiedzony dom, dokręca drugim (upiorne lalki) oraz wzbogaca wszystko silną warstwą psychologiczno-obyczajową. Efekt? Książka, która z jednej strony jest solidnym rozrywkowym horrorem z jumpscare’ami i atmosferą rodem z młodego Kinga, a z drugiej poruszającą opowieścią o rodzinnych traumach, żałobie i skomplikowanych relacjach międzyludzkich. + Louise Joyner, samotna matka wychowująca kilkuletnią córkę, dowiaduje się o tragicznej śmierci rodziców w wypadku samochodowym. W trybie awaryjnym zostawia córkę pod opieką byłego męża i leci na drugi koniec USA, żeby ogarnąć pogrzeb i sprawy spadkowe, w tym przede wszystkim sprzedaż domu rodzinnego. Na miejscu spotyka się ze swoim bratem Markiem – typowym życiowym nieudacznikiem, z którym  którym Louise ma nieprzepracowane zaszłości od czasów dzieciństwa i od lat nie utrzymuje bliskich kontaktów. Spotkanie po latach nie kończy się wzruszającym uściskiem. Wracają s...

Czas płynie, kolejne dekady mijają, a Stephen King wciąż wie, jak poloneza wodzić…i, będąc już po siedemdziesiątce (nie żebym Mistrzowi w PESEL zaglądał) nadal potrafi zaskoczyć i zabawić swych niezliczonych fanów trzymającą w napięciu, adrenalinową mieszanką przygodowego młodzieżowego (!) sci-fi, sensacji i horroru. “Instytut” - ależ to się czyta! (taki okrzyk można w zasadzie przy każdej książce Króla wydać, czegokolwiek by nie napisał, czyta się obłędnie przyjemnie). + Był sobie super zdolny dzieciak żyjący w szczęśliwej rodzinie. Wiadomo, taki wunderkind, młody Einstein, te sprawy. W wieku 12 lat został przyjęty na najbardziej prestiżowe uczelnie wyższe i zapowiada się przed nim kariera przyszłego noblisty. Aż tu pewnego wieczora mały zostaje porwany przez nieznanych sprawców, którzy na domiar złego mordują jego rodziców. Chłopiec ląduje w tajnej bazie (rządowej?), eksperymentalnym laboratorium, gdzie spotyka również inne dzieci. Jak się okazuje, porwanie spowodowała  nie jego ...

Anne Rice postanowiła napisać własną wersję Raju Utraconego, ale że do talentu Miltona jej daleko,  to wyszło jak wyszło. Eech…. + Znany już doskonale czytelnikom wampir Lestat oddaje się kolejnej przygodzie. Obserwuje on przystojnego bandziora, drug dealera i mordercę, z zamiarem uroczystego, quasi-ofiarnego pozbawienia go życia (don’t ask, it’s a Rice novel) - jak pamiętamy, Lestat usprawiedliwia swe wampiryczne mordy faktem eliminowania w ten sposób przestępców, bandytów, morderców i wszelkiego rodzaju ludzkiego śmiecia. Sam gangus to ciekawa postać, w młodości studiował dzieła pewnego mistyka erotomana, planował założenie wyzwolonej sekty (w tle pojawiają się charakterystyczne dla Rice homoseksualno-młodzieńcze klimaty między młodym adeptem a mistrzem opiekunem), potem wdał się w romans z poznaną przypadkowo pielęgniarką, zrobił jej dziecko, a złapawszy na zdradzie zabił niewierną i jej kochanka. W ten sposób bandzior poznał rozkosz zło-czynienia (i mordowania), która w os...

Zgrabnie napisana biografia ostatniego króla Polski. Dowiadujemy się o jego młodzieńczych latach, o romansie z (przyszłą) carycą Katarzyną (skandal w Petersburgu, gdy o wszystkim dowiedział się Pan Małżonek), o podróżach europejskich, w końcu o elekcji 1764 roku, na której, ze znacznym już udziałem rosyjskich sił, został on wybrany na króla. A ootem już obserwujemy 30-letnie hamletyzowanie “króla Stasia” - błyskotliwie inteligentnego, świetnie wykształconego, zakochanego w sztukach pięknych człowieka, mężczyzny bardzo przystojnego, cieszącego się powodzeniem u kobiet i na wdzięki kobiece łasego, człowieka, który zasadniczo zawsze “chciał dobrze”, ale brakowało mu siły, energii, zdecydowania charakteryzującego prawdziwych mężów stanu.  Zaraz po elekcji planuje szereg reform mających unowocześnić i wzmocnić państwo - ale nie radzi sobie z konserwatywną opozycją magnacką. No to na “pomoc” przybywają mu wojska rosyjskie, w reakcji na ich działania zawiązuje się konfederacja barska (jes...