Nowoczesna, twistowa, mroczna i fascynująca opowieść wampiryczna - tak się dziś pisze o krwiopijcach, w czasie po Wywiadzie Z Wampirem, po True Blood, Undergroundach i całym tym pop-kulturowym szturmie, z twistami, zagadkami, historycznym tłem i ciekawymi postaciami.
+
Po jednej z bitew wojny secesyjnej wojskowy lekarz Unii poszukujący wraz z dwójką swych pomocników rannych zostaje znienacka zaatakowany i ukąszony przez…wampira (sic! - tak znienacka sobie z krzaków upiór wyskoczył, z tragarzami). Lekarz człowiek z zasadami, krwi żywych pić nie chce, powstrzymując zatem końskimi dawkami narkotyków głód rusza, jak to refleksyjne wampiry mają w zwyczaju, na poszukiwanie źródła swego stanu a w swych poszukiwaniach, przeżywając liczne przygody, trafia do Europy.
Ślad wiedzie do Strasbourga, gdzie tuż przed rewolucją działał lokalny artysta malarz, jak się okazało, tenże wampir z krzaków, który rozsiał był zarazę na naszego lekarza. Ale to nie koniec; również Ezekiel Moran (bo tak się nazywa Francuz) jest ofiarą wampirycznego ukąszenia - swego czasu wynajęła go piękna dama, Sybilla Lys, by namalował jej serię portretów w różnych stadiach życia - pięknej. Spotkawszy się z nią później w lochach Rewolucji został przez nią zmieniony w wampira, co skądinąd pomogło mu te lochy przetrwać i dotrzeć do USA.
A skąd przybyła pani Sybilla? A z Warszawy przybyła! Tak, była sobie onegdaj, w średniowiecznej Warszawie, dzieweczka nazywająca się Sybilla Lis, którą mroczny Pan na Zamku Skała (Wampir Zero tej historii) zaprosił pewnego razu na wieczerzę…
Lata mijają, jest już po wojnie światowej (pierwszej). Doktor, poznawszy zapisaną wyżej historię poprzez szczególną wampirzą moc - wzajemne przenikanie świadomości wszystkich wampirów - ostatecznie ustaka, że Wampir Zero egzystuje teraz w Nowym Jorku, wraca zatem na ojczyzny łono i rozpoczyna łowy w Wielkim Jabłku. Pomóc ma mu w tym irlandzka komunistka (sic!), Harriet MacKenna, trzeba trafu, sobowtór Sybilli. Harriet zostaje porwana przez doktora i zamieniona peruką i strojem w nową Sybillę ma, krążąc ulicami NY, przyciągnąć uwagę PraWampira…
Dziewczyna jednak jest sprytna, inteligentna i dociekliwa - ostatecznie udaje jej się rozgryźć wszystkie tajemnice Doktora…
+
“Czerwony Śnieg” to spora książka, generalnie niespieszna i refleksyjne, taki nieco snuj momentami; infuzja archetypu “introwertycznego wampira” rodem z sagi Rice jest dość wyraźna, przez co grozy w powieści jest relatywnie niewiele; znacznie silniejszy jest ten introwertyczny, depresyjny klimat upadku i obumierania
Niemniej książka Mac Leoda przekonuje świetnym prowadzeniem akcji, pełnej ciekawych splotów i twistami fabularnych. Sporo się tutaj dzieje, jest kilka wzajemnie się uzupełniających historii toczących się na kilku planach czasowych i w kilku epokach. Wszystko zaś kończy efektowny finał w czasie Wielkiego Kryzysu 1929 roku - z rewelacyjną whodunitową zagadką.
Powieść jest misternie skonstruowana, ze zgrabnie wplecionymi wstawkami które warto przeczytać jeszcze raz po zakończeniu - dodadzą nam nową warstwę do już znanej historii. Podobnie jak u Rice (a może nawet efektowniej) wstęga rodowa Wampirów rozwija się wstecz aż do starożytności, za to MacLeod znacznie mniejszą wagę przykłada do dominującego w sadze wampirycznej klimatu perwersyjnego erotyzmu. W “Czerwonym Śniegu” raczej idzie o władzę, o dominację, nie ma wątków seksualnych.
Doskonałe są główne postaci “Czerwonego Śniegu”. Na pierwszym planie jest tragiczny doktor Karl Haupmann, targany wampiryczną żądzą a drugiej storny walczący o utrzymanie swego człowieczeństwa. Równie świetna jest energiczna, przebojowa Harriet, a mamy jeszcze mocne wejścia starego Ezekiela i Sybilli w Wawie.
Bardzo mocna wampiryczna pozycja, w zasadzie już modern kanon. Fani krwiopijców OBOWIĄZKOWO, ale w sumie każdy fan dobrej grozy chętnie się zapozna z tak ciekawie i świeżo, pomimo wykorzystania bardzo już znanych schematów gatunkowych, wymyśloną powieścią.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz