Dirty Word Horror

**Tomasz Czarny&Marcin Piotrowski   Leśne Ostępy   6/10 ** „Nocne Ostępy” to komediowy slasher, nie tyle powieść grozy co gigantyczna zgrywa, pastisz serii Piątek 13 (z elementami autopastiszu gatunkowego w stylu Krzyku -  ale to wszyscy w Ostępach fascynują sie horrorem i metalem). Fabuły nie ma prawie wcale, zastąpiona jest ona lawiną lepszych i gorszych żartów, co jakiś czas przerywanych dość pretekstowymi jump scare’ami, zmierzających do zaskakująco dobrego, efektownie straszącego finału. + Szóstka młodych przyjaciół wyrusza na piknik nad jezioro z zamiarem dobrej zabawy, picia, ćpania i pieprzenia.  Prawa i porządku na miejscu pilnuje groteskowa para policjantów. Para ta zajmuje się głównie uprawianiem wspólnie seksu, a mieliby co robić, nad jeziorem bowiem grasuje maniak morderca. Zebrana nad jeziorem młodzież ignoruje ostrzeżenia policjantów, żartując wciąż na temat podobieństw sytuacji ze znanymi filmowymi slasherami. Wieczorem, gdy zapłonie ognisko a prz...

Książka-paradoks, hybryda gatunkowa, thriller policyjny będący jednocześnie przerażającym horrorem, a przy tym książka która praktycznie „wykończyła” gatunek literackiej grozy i symbolicznie zamknęła „złotą erę horroru amerykańskiego” wprowadzając na szczyt popularności nowoczesne straszenie, straszenie potworami, które nie mają pierwiastka fantastycznego a przerażają swoją potencjalną realnością. + Studentka akademii FBI w Quantico, Clarice Starling otrzymuje zadanie - ma przeprowadzić ankietę psychologiczną z uwięzionym psychopatycznym mordercą, dr. Hannibalem Lecterem. W trakcie rozmowy Lecter ujawnia pewne dane, mogące pomóc FBI schwytać seryjnego mordercę kobiet, zwanego przez policję Buffallo Billem (z uwagi na fakt, że obdziera on ofiary ze skóry). Między dziewczyną a doktorem rozpoczyna się gra emocjonalna; w zamian za kolejne wspomnienia z jej życia Lecter ujawnia kolejne szczegóły w sprawie. Bogatsza o kolejne informacje Starling dołącza do ekipy dowodzonej ...

To jakieś straszliwe nieporozumienie ! Usilnie proszę jw. Redakcję naszej strony o umieszczenie niniejszego raportu jako OSTRZEŻENIA przed kontynuacją sagi rodu Dollagangerów, i to pomimo faktu, że „Płatki Na Wietrze” w ŻADNEJ mierze nie są ani horrorem, ani thrillerem, ani w ogóle „literaturą niepokoju”, już prędzej żałosną parodią amerykańskich telewizyjnych soap oper lat siedemdziesiątych. Tak, jak chwaliłem „Kwiaty Na Poddaszu” tak nie zamierzam zostawić na debilnych „Płatkach” suchej nitki. + Po ucieczce z Foxworth Hall młodzi Dollagangerowie trafiają do domu niejakiego doktora Sheffielda, który ratuje wciąż ciężko zatrutą arszenikiem Carrie. Doktor okazuje się darem niebios - otacza młodych ojcowską opieką, łoży na naukę Chrisa i szkołę baletową Cathy. Rodzeństwo na początku cieszy się sobą (no jasne, że ich kazirodczą miłość trwa nadal), Cathy postanawia jednak, w celu „znormalnieniem” uwieść dobrego doktora. Ten ze dwa lata broni się przed nimfetką, koniec końców jednak pada je...

W drugiej części „Tańca Ze Smokami” różnice pomiędzy książką a serialem stają się już bardzo wyraźne. Owszem, wciąż wszystkie wątki zmierzają mniej więcej w tym samym kierunku, ale indywidualne rozwiązania powieściowe są bardzo odmienne od filmowych.  + - Jon Snow usiłuje pozyskać do obrony przeciw Innym jak największą liczbę dzikich (wolnych) ludzi, budząc tym narastający sprzeciw i gniew towarzyszy z Czarnej Straży. Bardzo brak serialowej wyprawy do Hardhome, nożowy nocny finał losów Lorda Dowódcy Snowa pozostawia czytelników w stanie zawieszenia, - Theon odzyskuje pomału swą tożsamość i godność, ostatecznie uciekając z razem z żoną Ramsaya Boltona z Winterfell. Wątek Jeyne Poole to jedna z największych różnic z serialem (rozwiązanie serialowe uważam za zdecydowanie lepsze, choć książkowy wątek barda i jego komanda praczek jest wyborny i szkoda, że nie przedostał się do filmu), - Stannis wraz się swą armią zbliża się, walcząc z dzikimi śnieżycami, do Winterfell i szykuje się do b...